νησιδες-πρασινου?

Aποψη : Νησίδες- χωματερές της Αθήνας Του Νικου Βατοπουλου Παρατηρήστε όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, τις νησίδες στις μεγάλες λεωφόρους του Λεκανοπεδίου. Λόγω διαδρομών έχω φρέσκες στο μυαλό μου τις νησίδες της Συγγρού, της Αμφιθέας και της Παραλιακής. Ασφαλώς δεν είναι οι μόνες που βρίσκονται σε ελεεινή κατάσταση για να υπογραμμίζουν την ευτέλεια του δημοσίου χώρου στα όρια της προσβολής κάθε έννοιας καθαριότητας και ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αδυνατεί να κατανοήσει ο πολίτης για ποιο λόγο δεν μπορεί να σκεφτεί η όποια αρμόδια αρχή έναν τρόπο να συντηρεί τις νησίδες ακόμη και με το λιγοστό προσωπικό. Η σύγκρουση των αρμοδιοτήτων ανάμεσα σε δήμους, υπουργεία και περιφέρειες είναι μία ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα που διαιωνίζεται και αντιστέκεται σε κάθε έννοια πρακτικού νου και κοινής λογικής. Η θέα των νησίδων, γεμάτες ξερόχορτα και σκουπίδια, εντείνει την ψυχική κόπωση και υπογραμμίζει την εικόνα κοινωνικής διάλυσης στα μάτια των επισκεπτών αυτής της χώρας. Για να μεγεθυνθεί ο παραλογισμός αλλά και για να κατανοήσει ο πολίτης ότι τα πάντα είναι θέμα συντονισμού και βούλησης, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, το πρωί της Τετάρτης είδα ένα συνεργείο του Δήμου Γλυφάδας να έχει αναλάβει μία νησίδα στην παραλιακή. Δούλευε πυρετωδώς σαν εκείνη να ήταν η μοναδική νησίδα που είχε το πρόβλημα. Πριόνιζαν τα ξερά κλαδιά και με τσουγκράνες μάζευαν σε σωρούς τα σκουπίδια που πέταξε από το παράθυρο του αυτοκινήτου ο μέσος, ασυνείδητος οδηγός. Διερωτάται κανείς. Εφόσον η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να παρέμβει στην παραλιακή γιατί δεν το έκανε τόσους μήνες; Και για ποιο λόγο γίνεται κάτι τόσο αποσπασματικά, αλλοπρόσαλλα, ανορθολογικά και αντιεπιστημονικά; Ακόμη και στη λεωφόρο Συγγρού η νησίδα είναι σε άθλια κατάσταση. Αλλά τα πρωτεία, ίσως, τα κρατάει η Αμφιθέας, χρόνια τώρα. Γεμάτη σκουπίδια και ξερόχορτα. Επειδή έχει απολεσθεί η έννοια του φιλότιμου και της αξιοπρέπειας, φέρνω στο μυαλό μου προς σύγκριση τις νησίδες στην Κωνσταντινούπολη. Από το αεροδρόμιο ώς το κέντρο της πόλης, οι νησίδες και τα παρτέρια εκατέρωθεν του οδοστρώματος είναι κήποι. Ατέλειωτες εκτάσεις γκαζόν με λουλούδια εποχής που δημιουργούν σχήματα. Δεκάδες υπάλληλοι, καθώς το εργατικό δυναμικό στην Τουρκία είναι πολυάριθμο, σκαλίζουν, φυτεύουν, περιποιούνται τις νησίδες. Στην Αθήνα, η παραδοσιακή απαξίωση του δημοσίου χώρου, που δεν έχει να κάνει με την τρέχουσα πολιτική και οικονομική κρίση, πηγαίνει πολύ βαθιά και έχει να κάνει με τις πιο αρνητικές ιδιότητες του ελληνικού χαρακτήρα. Είναι θέμα οργάνωσης, ιεράρχησης, λειτουργίας και ασφαλώς κοινής λογικής. Οταν μάλιστα μιλάμε για την παραλιακή λεωφόρο ή τη Συγγρού, τις βασικές αρτηρίες της νότιας Αθήνας αλλά και ζώνες κατοικίας και εργασίας για εκατομμύρια πολίτες. Για να μην αναφερθεί κανείς στους ξένους τουρίστες, αλλά νομίζω ότι αυτούς τους έχουν όλοι ξεχάσει.